Um

Ben 

Sokak isimlerini ezberlediğim gün sana aşık oldum

Saçının savruluşunu beklerken gökyüzüm  , durdum 

Sesinin dudağından dağılışını izlerken harap oldum 

Kokunu şarktan sapladın göğsüme , ama  ben garpta doğdum

Bir yıldız gösterdin bana ta derinlerden , kendimi ellerinden duydum

Sen hep cennet kaldın bir bağ evinde , ben o evdeki uruftum

Bağırdın sessiz bir gürültü içinde  , ben konuşmayı unuttum

Bir bembeyaz kondu kanatlarına ,  benim kapkaramda uçurttum

Karanlık gecelerin anahtarını koydun önüme , güneşimi ekip kalbimi kuruttum
Kaldırımlara kapattı beni dumanlar , asi fırtınalar misali sana koptum...

Son ateş yandı içimde
Âmâ oldu cem'ilerim
 Sustum

KM

Kavgam

KAVGAM

Bulutlar bugün 

Benim kadar asi 

Rüzgar desen dik başlı

Meydan okuyor bana gece 

Yenemeyeceğimi bildiğim bir kavgaya girmeyi hatırlıyorum

Seni sevdiğimi bilhassa ...

Dövüşmekti seni sevmek biliyorum

Ben onun kavgasındayım işte bugün

Sensizlik arkadan bıçaklıyor 

Saatler tokat gibi 

Dakikalar tutuyor kollarımı 

Diyorum ya

Bugün bulutlar benim kadar asi

Bilirsin sen 

Bir bulutun kavgası 

Yağmurunu bırakınca biter

Hani ilk önce uçar suların  maviliğinden

Bir diğer mavinin beyazına kadar 

Sonra bir soğuk vurur ters yanından

Birden yağmura dönüşür o kavga 

İşte bende o kavgadayım bugün

Ama sen birden soğuk gibi vurdun ters yanımdan

Sonra ne olduysa bakakaldım sana 

Dolular yağdı saçlarımdan..

KM

Denizim

Sus pus oluyor geceler
Sen her konuştuğunda 
Yalnızlık çekiyor bu heceler
Sensiz geçen her gecenin sabahında

Bir buğu yerleşiyor canımın senli köşesine
Bir soğuk nefes ol gel dağıt şu buğu
Gel dağıt şu yalnızlık denizini derincesine
Ortada kalmasın ne karanlığı ne de sen kokan suyu.

Hep o denizde yüzdüm ; yorulmak kâfi olmadı
Pişmanlık düğümledi beni nefessiz kaldım
Benliğim senden başka denize alışamadı
Hep senin sahilinden senin tabanına daldım.

Ve işte kurudu denizim
Kızgın bakan kumlar oldu geriye kalan
Sana dalmak istiyor yine yalnız benliğim
Ama her seferinde yakıyor yüreğimi o tuzlu taban..

İçimdeki Leyla

İnsan diyorum bu kadar sevmemeli

Çaresiz kalıyor sonra sevdiğine gitse de eli

İmreniyor bazılarına , kimi zaman pek hararetli

Masaya döküyor anıları ; damlalarla cebelleşiyor dörtlü beşli...

Denese de bir şey bulmayı o sevdiğine dair

Elinde kalıyor bir iki güzel fotoğraf bir de yalnız bir şair

Kanı donuyor hareketsiz yüzlere gülünce titriyor tir tir

İnat edip gitmiyor yüreği kavuran o kibir.

Leyla sanıyor her geleni yüreğine

Elbet bulamıyor ; kendini kendine getirecek bir darbe

Yumruklar savuruyor ; kafa tutuyor  o kalbe

Loş ışıklar engelliyor ; düşüyor gökten bir cemre

Ama insanız diyorum ; sevmemeliydi bu kadar , ne Tahir ne de Zühre...

 

Benim olmamış kadın

Anlatayım;

Çok farklıydı benim ki 

''Konuşmamız lazım'' demezdi mesela

Normal bir sohbette konuşur olurduk zaten

İstediği konuyu ya da ayrılığı...

Özgürlüğüne çok düşkündü benim ki 

Ben deliler gibi kıskanırdım

İstemezdim kimilerinin yanına gitmesini

O inat eder , kafasına göre gider dururdu 

(Bana inat)

Özgürdü (!) çünkü...

Ben susardım çoğu zaman 

Ama konuşmaya başladığım anda

Normal bir sohbette konuşur olurduk zaten

İstediği konuyu ya da benim kıskançlığı abartmamı...

Çok iyi kalpliydi benim ki bana göre

Ama bana hep en zalim tarafı vururdu

Üstüme kılıç savuran da olurdu

Akşamın huzurunda 

Beyaz örtülü bir masada 

Yemek hazırlayan da...

Ne zaman olay çıkaracak olsam

O karşıma çıkıp bir bakış atardı ki

Aman

O gözlerin önünde adam dövmek

Haddim olmazdı

Çünkü 

O bir başka bakardı...

Çok üzdü benim ki 

Tek suçum sevmekti oysa

Hem de delilercesine 

Tek suçum o gözlerin önünde

Haddimden fazla sevmekti 

İnanın bana.

Bağırıp haykırırdım sevdiğimi sokaklara

O bana bile diyemezdi çoğu zaman

SEVDİĞİNİ...

Ne zaman demesi için zorlasam

Normal bir sohbette konuşur olurduk zaten

İstediği konuyu ya da sevdiğini söyleyecek derecede olmadığımızı...

Var olan bir şeyi söylememek değildi derdi

Aksine 

Aslında olmayan bir şeyin hep olmamasını sağlamaktı 

Hep o şekilde kalmasını kurgulamaktı amacı...

Çok zalimdi benim ki 

Suçum kıskanmak olsa bile 

Onu kollarına zincir vurulması derecesine getirir

Koyardı önüme

Donakalırdım...

Çok umursamazdı benim ki 

Kavgalı olduğumuz 

Yüzüme bile bakmadığı günlerde 

Benim yüzüme bir tebessüm bile vurmazken

O gülücükler denizinde yüzerdi

Her gülüşünü soluma saplayarak...

Bunun nedenini ne zaman soracak olsam

Normal bir sohbette konuşur olurduk zaten

İstediği konuyu ya da duygularını belli etmediğini...

Çok sırlıydı benim ki 

Çözmek için ne kadar uğraşsam da çözemediğim

Ve tek çözdüğüm sırrının da ayrılması olduğu 

Çok sırlı biriydi...

Ne zaman kendini ele verecek bir sırrını sorsam

Normal bir sohbette konuşur olurduk zaten

İstediği konuyu ya da konuyu değiştirişini...

Onu bunu bırakın da

Çok benimdi aslında benim ki

Çok benim...

En güzel kâbus

Bir tesadüftü seni sevmek
Birden çıktın karşıma
Sadece öylece bakabilme yeteneği kaldı bu vücutta
İşte umudum orada doğmuştu
Ama sen durmayıp bırakınca beni
Bir sensizlik kuyusuna - o Taksim bulvarında-
Umudun mezarı da orası oldu işte
Yavaş yavaş gömüldü mezara
Soluk renkli bir tabutla...

Bir güldü seni sevmek - gülleri her ne kadar sevmesende-
Dikenlerinle aldım seni elime
Kanamama razı kaldım
Ne dikenlisin diye attım seni elimden
Ne de ellerim çok kanadı diye kırdım herhangi bir dalından seni
Ya da yapraklarından herhangi birini...

Bir kâbustu seni sevmek
Ne ortasında birden bire terkettim seni
Ne de bittiğinde lanet okudum.

Bir başkaydı seni sevmek
Gönlüme kilit vurdurmuşum senin gibi bir kahve(!) saçlıya
Ama ne yapsa dedirtmiyor
Ne bir merhaba ne de bir elveda ....

Zulüm

İçime doluyor nefesim
Bırakana kadar neler çekiyorum bir bilsen
Bağırıyorum sana çıkmıyor sesim
Keşke nefesini duyacak kadar yakın olabilsen...

Dilenci oldum yine; gönlünde kapı kapı el açıyorum
Felek beni böyle görmüş elden ne gelir?
Bazen nefesle değil , dert ile doluyorum
Aşkın boyunu aşıyor o anda kibir...

Senin tozlu yollarından geçiyor bu ayakkabılar
Her düzlükte saçlarındaki yağmurlar ıslatıyor saçlarımı
Girmesin istiyor gönül bu saçlara başka tırnaklar
Ama gönül de kaldı yine boş duraklar kaldırımı...

Yârin zulmü gibi gelmedi başka zulüm bu bedene 
Çekip koparıyor baksana ne var ne yoksa
Ama nedense her seferde başını eğiyor gönül o zulme
Geriye kalacak olan bir tırnak parçası olsa da...

Saçmalıyorum

Ne zaman vazgeçsem seni düşünmekten
İnat edip geliyorsun aklıma
Saçmalamak farz oluyor bana...

Aşk resmimin çerçevesi olsan da 
Koysam seni kalbimin pembe panjurlu penceresine
Dışarıya değil de , sadece sana dalsa gözlerim
Sana ve saçlarında güle oynaya koşan ellerine...
İzlesem gün boyu , nefessiz , kesintisiz...

Saçının bir teline hayta bir meltem vurması yetiyor
Fırtınaların kalbimin sahillerine vurmasına..
Beni düşünmekten korkma 
Kaybolmazsın ya bende 
Benim sende kaybolduğum kadar ?

Yükleniyor üzerime kum taneleri
Fırtına olmuş 
Birikmişler sarı-turuncu halılarda
Ağlasam daha da ağırlaşacaklar
Bağırsam dağılmayacaklar
Nefes diye sarı bir zehir çekeceğim damarlarıma
Ellerim bağlı 
Söküp atamıyorum üstümden
Gel de sen kurtar beni şu fırtınadan desem
Yıldırım olur 
Yağmur yağdırırsın mazgallarıma...
Diyorum ya farz oluyor bana
Sana aşık olmakla
Nasıl da saçmalıyorum hâlâ...

Nefesin

Söyle o nefesine
İçinin değerini bilsin
Hoş bazen ona kızıyorum
Bazen de köle olacak kadar minnettar kalıyorum
Benzeriz hemen hemen
Ama bazen de çok farklıyız nefesinle...
Mesela
Ben onun gibi seni bir giriş ve bir çıkışlık görmedim
Ama ne onun kadar değebildim kalbinin sokaklarına
Ne de onun kadar etkili olabildim ruhuna...
Fakat gel gör ki onun gibi
Saniyelik kalabildim
Ruhunda yahut , kalbinin sokaklarında...

Diyordum ya sana
Ben seni en çok uykunda seviyorum diye
Sende gülüyordun dalga geçer gibi
Çünkü bilmiyordun
Nefesini en uzun sadece uykunda alabildiğini..
İstanbul bakışlım 
Ben seni nefesinden bile kıskanıyorum
Sana da sitemliyim...
Ne onun kadar davet ettin beni damarlarına
Ne de onun kadar ihtiyaç bildin beni kendine
Fakat gel gör ki ben
Hiçbir zaman yeterli göremedim kendimi
Ne kalbinin sokaklarında yürümeye
Ne de aşkında emeklemeye...

Yalancı doktorlar

Yapamıyorum , savruluyorum

Beceremiyorum sensizliği yenmeyi

Bunun suçlusu da sensin

Madem bu kadar kötü saatlere atacaktın beni

Neden huzurlu saatler verdin ellerime , şaka gibi

Hoş bak bu kadar sinirliyim sana

Kalem yine elimde seni yazıyorum yalnızlığa ...

Ben kötü adam değilim anla artık

Bak her tarafım sensizlikle yırtık

Ne hastahaneler yeter ne de cerrahlar

Hoş ben onlara da güvenmiyorum.

Bak sana ne diyeceğim;

Aramızda kalsın ama ben doktorlara inanmıyorum

Neymiş efendim,

Kalp durduktan sonra beyin bir süre daha çalışırmış(!)

Yahu ben seni gördüğümden beri

Her ikisi de aynı anda durdu ; çalışmıyor

Buna ne demeli?

Aşkı anlatmak zor be ''üstad''

Karanlıklar işte
Geceden beter olur
Işığın içindeki karanlık gibi
Ne olduğu meçhul...
Karanlıklar işte 
Sırıtır yüzüne insanın
Kalbi yüzerken yalnızlık denizinde
Ya da birden idam sehpası oluverir
Yârin gölgesi düşünce , aşk ateşinin önüne...
Hayat böyle işte ne yaparsın?
Bazen özlemle beklediğin bir kadın
Bazen sonunu göremediğin bir yol
Bazen de kalemini kıran bir hakim...

Aşık olmaya , aşka gelince...
Aşkı yazmakta , anlatmakta zor be üstad
Kimisi için bir heves
Kimisi için bin nefes
Ne gariptir ki ;
Kimisi kendini sunar sevdiğine
Kimisi ölü taklidi yapar aşkının sahnesinde
Kimisi umursamaz , dalgaya alır aşkı
Kimisi ise en sol tarafına be üstad...